Podróżnik - podróżuje a turysta - turystuje | ANDRZEJ SOCHACKI
W podróżowaniu wyróżniamy etapy:
Wędrownie – nie wybieramy specjalnie trasy ani punktu docelowego. Do tego rodzaju turystyki nie są potrzebne szczególne przygotowania.
Turystyka – to bardziej sprecyzowany cel turystowania. Sprawy z nią związane przejmuje odpłatnie biuro turystyczne.
Turystyka kwalifikowana – to turystowanie, w którym znaczną część spraw organizacyjnych załatwiają za turystę wyspecjalizowane agencje wg jego planu.
Podróżowanie – to poznawanie świata. To wędrowanie na większą skalę. Taki człowiek podróżując nigdy nie korzysta z pomocy biur turystycznych. Sam troszczy się o cel, środki transportu czy noclegi.
Turystyka trampingowa – to nie wędrówki urlopowe lecz długie wyprawy w czasie i przestrzeni. Wszystkie sprawy, obowiązki związane z podróżą bierze na siebie wagabunda.
Różnice między podróżowaniem a turystowaniem
Między turystą (zazwyczaj urlopowiczem) a podróżnikiem istnieje ogromna różnica. W słowotwórstwie istnieje czasownik podróżować od rzeczownika podróż, a nie ma w języku polskim czasownika od słowa turystyka. Używa się powszechnie określenie – uprawianie turystyki.
Dla swoich potrzeb utworzyłem neologizm i używam słowa „turystować” by odróżnić od siebie dwa rodzaje przemieszczania się w ujęciu geograficznym i czasowym. W turystowaniu człowiek zwiedza miejsca, obiekty, fotografuje i wykorzystuje atrakcje urlopowe. Przede wszystkim odpoczywa. Po powrocie dzieli się przeżyciami w kręgu domowym. Jednym z typów turystów są pseudo turyści, którzy podróżują przez przypadek nie przygotowani.
Podróżowanie natomiast zawiera elementy twórcze. Nie jest to odpoczynek bierny, lecz bardzo aktywny. To zbieranie różnych informacji wykorzystywanych później do prac naukowych, prasy, spotkań itd.
Tramping to nie ucieczka od obowiązków zawodowych, to bardzo twórcze poznawanie nowego. Jest to aktywizacja sił fizycznych, psychicznych i umysłowych podróżnika.
Cechy podróżnika - wagabundy – trampa:
1. Determinujące:
potrzeba podróży jest dominującą cechą nad poczuciem stabilizacji i bezpieczeństwa socjalnego. Jest to jednak imperatyw nie burzący ani struktur społecznych, ani rodzinnych,
wyniki podróży nie mają wpływu na awans zawodowy,
trasę, cel podróży i sposoby pokonywania podróżnik wybiera po przemyśleniach i w oparciu o odpowiednią literaturę,
warunki podróżowania dostosowuje do swoich finansów i kondycji fizycznej,
ponosi odpowiedzialność za podejmowane decyzje,
minimalizuje swoje wydatki i potrzeby w czasie podróży,
preferuje podróże samotne,
surowo ocenia swoją kondycję i zasoby finansowe,
każdy etap podróży realizuje konsekwentnie z planem podróży,
bezinteresownie dzieli się informacjami z innymi,
poznaje świat dla swoich celów poznawczych.
2. Psychofizyczne:
a) cechy wrodzone
b) cechy nabyte
c) duchowe
ad a) cechy wrodzone:
odporność na stresy
zaradność w sytuacji zagrożenia
umiejętność podejmowania decyzji
dobra orientacja
umiejętność rozplanowania czynności
dokładność wypełniania obowiązków
otwartość na spotkanych ludzi
przestrzeganie higieny i porządku w otoczeniu
przyjmowanie rad z uwagą
łatwość nawiązywania kontaktów
dotrzymywanie obietnic
zdolność rozpoznawania charakterów
pewne umiejętności, które pozyskują sympatię u ludzi
pokora wobec wielkości świata
ad b) cechy nabyte:
umiejętność ograniczania swoich potrzeb
zdobywania i przyswajania informacji
być potrzebnym w spotkanym społeczeństwie
udzielania pierwszej pomocy
dzielenia się swoimi dobrami
porozumienia się z ludźmi z innych kultur
wybrnięcia z przykrych sytuacji
unikania pułapek w interesach
zachowania wstrzemięźliwości seksualnej
dostosowania intensywności podróżowania
przewidywanie nietypowych reakcji organizmu
zaradność w chorobie
stała kontrola w sytuacji podróżowania w grupie
znajomość języków obcych
ad c) duchowość podróżnika:
modlący się człowiek nie czuje się osamotniony
ufność w Opatrzność Bożą (gdy jest się wierzącym).
3. Niezbędne cechy w planowaniu:
wybór punktu docelowego oparty o zdobyte informacje
ocena czasu trwania podróży i jej trudności
określenie testów sprawdzających
umiejętność podziału na etapy podróży
ustalenia punktów kontaktowych
ustalenie celu podróży
pamięć o ubezpieczeniu siebie
4. Ważne w okresie przygotowania się:
ustalenie zasobów finansowych
określenie środków w transporcie
sprawdzenie kondycji fizycznej i psychicznej
zbadanie odporności na uszkodzenie środka transportowego
zaradność w sytuacji zagrożenia
5. Istotne w czasie podróży:
umiejętność rezygnacji z własnych zasad żywieniowych
tolerancja wobec form zwyczajowych
brak uprzedzeń rasowych i wyznaniowych
szacunek dla ludzi i ich obyczajów
niezakłócanie środowiska przyrodniczego i społecznego
rygorystyczne przestrzeganie zasad higieny
konsekwentne realizowanie programu podróży
wielkoduszność do innych wagabundów tubylców
podporządkowanie się warunkom obiektywnym
zachowanie kondycji przez ćwiczenia
przyswajanie sobie obcych słów do konwersacji.